Wszelkie informacje o CA80 i asemblerze Z80 zebrane w jednym miejscu.

  Niedawno na microgeek pojawił się temat CA80 w kontekście popularyzacji jego idei na całym świecie, za pomocą platformy RC2014.

  Jak już wspominałem, najlepiej wygląda wyświetlacz VFD. Niestety jest trochę kłopotliwy w użyciu, bo potrzebuje dodatkowe napięcie około 25 woltów i dużo elementów sterujących. Poza tym należy się z nim delikatnie obchodzić, bo jest szklany.

  Do budowy potrzebujemy PCB, więc należy je zamówić u producenta (lub zapytać autora czyli mnie). Niezbędne są pliki "gerber". Można je pobrać z mojego repozytorium wraz ze schematami i oprogramowaniem.

  Największą zmianę w stosunku do oryginału możemy znaleźć w dekoderze adresów pamięci. Podział na szesnastokilobajtowe obszary pozostał, jednak zastosowany RAM ma 128 kB, więc może pokryć wszystkie. 

  Kiedy pierwszy raz zetknąłem się z RC2014, uświadomiłem sobie, że w CA80 panuje chaos! Nic nie jest poukładane w sensownej kolejności. W złączu wyświetlacza segmenty są wymieszane, ZS ma poprzeplatane sygnały danych z adresowymi, ZU50 jest połączone przewodami do MIK89 nie do jej krawędzi, ale do punktów rozsianych po całej płytce. To samo znajdziemy na MIK86 (programator EPROM) czy MIK51 (pozytywka)...

  Wczoraj opisałem proces tworzenia klona MIK90. Na zdjęciu z uruchomionym nowym CA80 widać dziwną płytkę podłączoną do ZS. Wcześniej używałem zdekompletowany Z80_MBC2 z dorobioną przejściówką na płytce uniwersalnej, więc  zaprojektowałem PCB z minimalną liczbą elementów. Dzięki temu potrzeba mniej miejsca na biurku. :-)

       Ostatnio zastanawiałem się, co musi mieć komputer, żeby był zgodny z CA80. Narysujmy więc schemat. Trzeba jeszcze zdecydować, którą wersję będziemy klonować...

Cechy szczególne CA80.      Zanim zaczniemy budowę, zastanówmy się dlaczego CA80, a nie jakiś inny . W latach osiemdziesiątych na rynku było wiele komputerów. Z80  był zastosowany w różnych konstrukcjach. Łączyła je wspólna cecha - wysoka cena.

Jak znaleźć dokumentację CA80?      

 Magnetofon kasetowy był pamięcią programów.     Programy wpisywano do RAM (pamięć o dostępie swobodnym czyli do  odczytu i zapisu) za pomocą klawiatury szesnastkowej (heksadecymalnej). Było to zajęcie czasochłonne i wymagające uwagi. Dlatego uruchomione programy można było zapisywać na taśmie magnetycznej.

Stary CA80 (wersja z 1989 roku)     W latach osiemdziesiątych powstał CA80. Był to lokalny odpowiednik współczesnego Arduino. Dzięki niemu, a właściwie jego autorowi panu Stanisławowi Gardynikowi, wielu moich rówieśników mogło poznać technikę mikroprocesorową. Do programowania wystarczył kawałek papieru, ołówek i ściąga z kodami rozkazów. Tak, tak!