Wszelkie informacje o CA80 i asemblerze Z80 zebrane w jednym miejscu.

  Okazało się, że Z180 jest bardziej skomplikowany, niż myślałem - zmiany wprowadzone w zeszłym tygodniu nie wystarczyły. W dokumentacji znalazłem jeszcze kilka rejestrów, które mogą mieć znaczenie.

  CA80 z podmienionym procesorem będzie działał poprawnie, jednak czasem wystąpią małe kłopoty. Pierwszy polega na różnicy taktowania, ponieważ zastosowałem pewne uproszczenie schematu, w celu umożliwienia współpracy z generatorem podłączonym do złącza systemowego.

  Kolejne mnemoniki w czasie asemblacji zostają przetłumaczone na kody rozkazów, które składają się z różnej liczby bajtów (1 do 4) i przypisywane kolejnym adresom w pamięci. W czasie pisania programu nie musimy o tym myśleć. Rozkazy takie jak skoki czy odwołania do zmiennych w pamięci zawierają szesnastobitowy adres, który zostanie wyliczony w czasie asemblacji. Wymusza to użycie etykiet - nazw zmiennych lub adresów podprogramów. Dobrze dobrane nazwy ułatwiają zrozumienie programu i poprawiają jego czytelność.

  Mówi się, że asembler jest językiem niskiego poziomu. Jest w tym dużo prawdy, bo każda linia programu jest tłumaczona na jeden rozkaz procesora (pomijając komentarze).

  Do nauki programowania w asemblerze potrzebujemy komputer z procesorem, który chcemy poznać. Producenci od początku prześcigali się w wymyślaniu mnemoników (nazw rozkazów), więc nie ma jednego asemblera dla wszystkich procesorów. Różnice są nie tylko w nazwach, procesory różnią się w wielu aspektach. Nie będziemy tu zajmować się różnicami i oceniać zalety i wady różnych rozwiązań, bo ten blog skupia się na CA80 CA80 i stąd jedyny możliwy wybór: Z80.

  W module MIK1 przetestowałem przesyłanie plików do szybkości 19200 bodów. I8251A radził sobie z odbieraniem dużych plików z jednoczesnym wyświetlaniem ich zawartości. Sprawdźmy, jak poradzi sobie Z80 SIO na dwa razy większej.

  Przesyłanie plików zostało wstępnie opanowane, jednak pozostał niedosyt z powodu uproszczenia kodu. Mam rozwiązanie - zapraszam.

  Pierwsze próby przesyłania plików Intel Hex były udane, jednak pełna wersja programu iLoad zgłaszała błąd na początku czwartego rekordu. Postanowiłem to zbadać.

  Mamy już UART, więc sprawdźmy jego użyteczność. Najłatwiej jest wykorzystać sprawdzone narzędzia. Do wysyłania plików z PC można użyć TeraTerm , a do ich odbierania np. iLoad znany z Z80-MBC2, w którym wystarczy podmienić procedury związane z transmisją (putc, getc) i dodać SIO_INIT.

  Platforma RCbus daje nam wiele nowych możliwości. Nie musimy projektować nowych modułów sami, bo wiele osób robi to za nas. Wystarczy odszukać projekt, który spełni nasze założenia. Gotową płytkę udostępnił mi kolega @tapy .

  Mamy już algorytm, więc czas na program.

  Dobre efekty w nauce programowania daje analiza programów innych autorów. Warto zacząć od krótkich przykładów opisanych w podręczniku, np. w MIK06.

  Każdy program, nawet najprostszy, należy uruchomić i przetestować. Już w trakcie "kompilacji" zauważyłem, że program "kuleje".

  Naukę rozpoczniemy, wykorzystując dokumentację CA80 oraz analogie z mikrokontrolerami, bo CA80 jest w rzeczywistości ich odpowiednikiem. Wyobraźmy sobie, że jest rok 1985, nie ma jeszcze Internetu, a w księgarniach i bibliotekach pojawiają się pierwsze książki o mikrokomputerach. Są one zwykle bardzo ogólne i trudno jest znaleźć coś, od czego można zacząć naukę. Nauczyciele mają ten sam problem - brak źródeł, na podstawie których mogliby opracować lekcje. Wtedy właśnie pojawia się CA80 z jego dokumentacją. Oprócz braku źródeł, powszechny był też brak pieniędzy, więc trzeba było wybierać. Moją przygodę z Z80 rozpocząłem jeszcze wcześniej, dzięki nauczycielowi automatyki w technikum. To on udostępnił mi materiały niezbędne do nauki oraz komputer SA-80, który w mojej szkole wykorzystywany był w pracach dyplomowych. Ponieważ nie mamy Internetu, musimy zadowolić się tym, co mamy na papierze. Komputera PC, ani nawet ZX Spectrum też nie mamy, więc z pomocą przyjdzie nam znowu papi...

  Dzisiaj młodzi ludzie mogą programować w C bez znajomości języka maszynowego. Kiedyś było inaczej - nauka programowania była ściśle związana ze znajomością sprzętu, bo nie było bibliotek obsługujących każde urządzenie. 

  Mamy już działający komputer, więc najwyższy czas napisać dla niego jakiś program...