Wszelkie informacje o CA80 i asemblerze Z80 zebrane w jednym miejscu.

  Okazało się, że Z180 jest bardziej skomplikowany, niż myślałem - zmiany wprowadzone w zeszłym tygodniu nie wystarczyły. W dokumentacji znalazłem jeszcze kilka rejestrów, które mogą mieć znaczenie.

  CA80 z podmienionym procesorem będzie działał poprawnie, jednak czasem wystąpią małe kłopoty. Pierwszy polega na różnicy taktowania, ponieważ zastosowałem pewne uproszczenie schematu, w celu umożliwienia współpracy z generatorem podłączonym do złącza systemowego.

  Kolejne mnemoniki w czasie asemblacji zostają przetłumaczone na kody rozkazów, które składają się z różnej liczby bajtów (1 do 4) i przypisywane kolejnym adresom w pamięci. W czasie pisania programu nie musimy o tym myśleć. Rozkazy takie jak skoki czy odwołania do zmiennych w pamięci zawierają szesnastobitowy adres, który zostanie wyliczony w czasie asemblacji. Wymusza to użycie etykiet - nazw zmiennych lub adresów podprogramów. Dobrze dobrane nazwy ułatwiają zrozumienie programu i poprawiają jego czytelność.

  Mówi się, że asembler jest językiem niskiego poziomu. Jest w tym dużo prawdy, bo każda linia programu jest tłumaczona na jeden rozkaz procesora (pomijając komentarze).

  Do nauki programowania w asemblerze potrzebujemy komputer z procesorem, który chcemy poznać. Producenci od początku prześcigali się w wymyślaniu mnemoników (nazw rozkazów), więc nie ma jednego asemblera dla wszystkich procesorów. Różnice są nie tylko w nazwach, procesory różnią się w wielu aspektach. Nie będziemy tu zajmować się różnicami i oceniać zalety i wady różnych rozwiązań, bo ten blog skupia się na CA80 CA80 i stąd jedyny możliwy wybór: Z80.

  Używanie współczesnego komputera jako terminala dla ośmiobitowca przypomina polowanie na komara przy pomocy armaty. Czy można to jakoś zmienić?

  Zilog ogłosił koniec produkcji procesora Z80. Czy to możliwe, że nadal jest produkowany? Myślałem, że procesory z datą produkcji z dwudziestego pierwszego wieku są tylko podrabiane...