Wszelkie informacje o CA80 i asemblerze Z80 zebrane w jednym miejscu.

  Okazało się, że Z180 jest bardziej skomplikowany, niż myślałem - zmiany wprowadzone w zeszłym tygodniu nie wystarczyły. W dokumentacji znalazłem jeszcze kilka rejestrów, które mogą mieć znaczenie.

  CA80 z podmienionym procesorem będzie działał poprawnie, jednak czasem wystąpią małe kłopoty. Pierwszy polega na różnicy taktowania, ponieważ zastosowałem pewne uproszczenie schematu, w celu umożliwienia współpracy z generatorem podłączonym do złącza systemowego.

  Kolejne mnemoniki w czasie asemblacji zostają przetłumaczone na kody rozkazów, które składają się z różnej liczby bajtów (1 do 4) i przypisywane kolejnym adresom w pamięci. W czasie pisania programu nie musimy o tym myśleć. Rozkazy takie jak skoki czy odwołania do zmiennych w pamięci zawierają szesnastobitowy adres, który zostanie wyliczony w czasie asemblacji. Wymusza to użycie etykiet - nazw zmiennych lub adresów podprogramów. Dobrze dobrane nazwy ułatwiają zrozumienie programu i poprawiają jego czytelność.

  Mówi się, że asembler jest językiem niskiego poziomu. Jest w tym dużo prawdy, bo każda linia programu jest tłumaczona na jeden rozkaz procesora (pomijając komentarze).

  Do nauki programowania w asemblerze potrzebujemy komputer z procesorem, który chcemy poznać. Producenci od początku prześcigali się w wymyślaniu mnemoników (nazw rozkazów), więc nie ma jednego asemblera dla wszystkich procesorów. Różnice są nie tylko w nazwach, procesory różnią się w wielu aspektach. Nie będziemy tu zajmować się różnicami i oceniać zalety i wady różnych rozwiązań, bo ten blog skupia się na CA80 CA80 i stąd jedyny możliwy wybór: Z80.

  Używanie współczesnego komputera jako terminala dla ośmiobitowca przypomina polowanie na komara przy pomocy armaty. Czy można to jakoś zmienić?