Wszelkie informacje o CA80 i asemblerze Z80 zebrane w jednym miejscu.

  Mamy już algorytm, więc czas na program.

  Dobre efekty w nauce programowania daje analiza programów innych autorów. Warto zacząć od krótkich przykładów opisanych w podręczniku, np. w MIK06.

  Każdy program, nawet najprostszy, należy uruchomić i przetestować. Już w trakcie "kompilacji" zauważyłem, że program "kuleje".

  Naukę rozpoczniemy, wykorzystując dokumentację CA80 oraz analogie z mikrokontrolerami, bo CA80 jest w rzeczywistości ich odpowiednikiem. Wyobraźmy sobie, że jest rok 1985, nie ma jeszcze Internetu, a w księgarniach i bibliotekach pojawiają się pierwsze książki o mikrokomputerach. Są one zwykle bardzo ogólne i trudno jest znaleźć coś, od czego można zacząć naukę. Nauczyciele mają ten sam problem - brak źródeł, na podstawie których mogliby opracować lekcje. Wtedy właśnie pojawia się CA80 z jego dokumentacją. Oprócz braku źródeł, powszechny był też brak pieniędzy, więc trzeba było wybierać. Moją przygodę z Z80 rozpocząłem jeszcze wcześniej, dzięki nauczycielowi automatyki w technikum. To on udostępnił mi materiały niezbędne do nauki oraz komputer SA-80, który w mojej szkole wykorzystywany był w pracach dyplomowych. Ponieważ nie mamy Internetu, musimy zadowolić się tym, co mamy na papierze. Komputera PC, ani nawet ZX Spectrum też nie mamy, więc z pomocą przyjdzie nam znowu papier.

  Nadszedł czas porządków. Trochę uciążliwe było ustawianie czasu w module RTC. Ponieważ moduł bootloadera działa bez zarzutu, wystarczy dopisać trochę kodu.

  Poprawki w adresowaniu przystawki "bootloader" przyniosły oczekiwany rezultat. Praca krokowa działa poprawnie, więc wróciłem do MikSida. 

  Dzisiaj młodzi ludzie mogą programować w C bez znajomości języka maszynowego. Kiedyś było inaczej - nauka programowania była ściśle związana ze znajomością sprzętu, bo nie było bibliotek obsługujących każde urządzenie.